W środę, 8 sierpnia, w basenie nr VIII Portu Wojennego w Gdyni miała miejsce uroczystość przekazania obowiązków dowódcy 13. Dywizjonu Trałowców. Dowodzenie nad jednostką objął komandor porucznik Jarosław Iwańczuk.
Uroczystość przekazania obowiązków odbyła się w obecności dowódcy 8. Flotylli Obrony Wybrzeża, kontradmirała Krzysztofa ZDONKA, dowódców jednostek wojskowych 8.FOW, kadry dywizjonu oraz zaproszonych gości.
Podczas uroczystości na placu apelowym jednostki przekazane zostały symbole dowodzenia – znaki dowódcy dywizjonu. Następnie podpisane zostały protokoły objęcia i zdania obowiązków. Komandor porucznik Jarosław Iwańczuk jest następcą komandora porucznika Piotra Sikory (etatowego dowódcy dywizjonu do 11 czerwca 2018 r.), obowiązki przejął natomiast od czasowo pełniącego obowiązki dowódcy dywizjonu komandora podporucznika Macieja Tomiaka.
Komandor porucznik Jarosław Iwańczuk Akademię Marynarki Wojennej ukończył w 1997 roku. Po zakończeniu nauki został skierowany do służby właśnie do 13. Dywizjonu Trałowców. Służąc na okrętach był m.in. dowódcą działu nawigacyjnego, dowódcą działu obserwacji technicznej oraz zastępcą dowódcy okrętu. W 2006 roku objął dowodzenie niszczycielem min ORP „Mewa”. Po czterech latach komandor porucznik Iwańczuk skierowany został do ówczesnego Dowództwa Marynarki Wojennej, a następnie do Dowództwa Generalnego Rodzajów Sił Zbrojnych. W latach 2015 – 2018 służył w Centrum Eksperckim NATO w Kilonii. Dzisiaj, w środę, 8 sierpnia, objął dowodzenie 13. Dywizjonem Trałowców.
Poprzedni, etatowy, dowódca 13.DTR, komandor porucznik Piotr Sikora wstąpił do wojska w 1988 roku rozpoczynając studia na Wydziale Nawigacji i Uzbrojenia Okrętowego w Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni. Po ich ukończeniu, otrzymał pierwszy przydział służbowy w 9. Flotylli Obrony Wybrzeża w Helu. Pełnił tam obowiązki dowódcy działu rakietowo-artyleryjskiego i broni podwodnej na okrętach obrony przeciwminowej 13. Dywizjonu Trałowców. Z dywizjonem związany był przez długie lata, pełniąc kolejne obowiązki dowodził okrętami dywizjonu jako dowódca okrętu na kilku z nich oraz jako dowódca grupy i szef sztabu jednostki. Dowodzenie 13. Dywizjonem Trałowców objął 11 lipca 2014, a zdał 11 czerwca br.
13. Dywizjon Trałowców jest oddziałem taktycznym 8. Flotylli Obrony Wybrzeża przeznaczonym do wykonywania zadań obrony przeciwminowej – trałowania, poszukiwania, wykrywania i niszczenia min, niszczenia zagród minowych oraz obrony przeciwminowej zespołów okrętów na przejściu morzem. Okręty dywizjonu stacjonują w Porcie Wojennym w Gdyni. Wchodzący w skład dywizjonu niszczyciel min ORP „Mewa”, był pierwszym polskim okrętem, który na stałe podniósł flagę Paktu Północnoatlantyckiego. Było to w 2002 roku, kiedy to okręt wszedł w skład Stałego Zespołu Sił Obrony Przeciwminowej NATO.
Tradycje 13. Dywizjonu Trałowców sięgają 1921 roku, w którym to podniesiono banderę wojenną na pierwszych w Polskiej Marynarce Wojennej trałowcach produkcji niemieckiej, pozyskanych z duńskiego przedsiębiorstwa „Skägsbyro”. Z tych jednostek oraz dodatkowo dwóch kanonierek utworzono pierwszy w naszych dziejach morski zespół taktyczny o nazwie „Dywizjon Ćwiczebny”, później przemianowany na dywizjon minowców. Przez ponad 10 lat okręty te pełniły wiele różnych funkcji na polskich wodach wewnętrznych: szkolenie marynarzy, ćwiczenia taktyczne, wizyty i rejsy. Jesienią 1931 roku Kierownictwo Marynarki Wojennej, skreślając z listy okrętów wojennych wysłużone już trałowce, zawiesiło organizację dywizjonu minowców Następcami pierwszych „ptaszków” stały się w 1936 roku okręty w całości zaprojektowane i zbudowane w Polsce. Weszły one w skład floty i zgodnie z decyzją Szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej z dn. 20 stycznia 1936 r. utworzyły zespół taktyczny pod nazwą Dywizjon Trałowców. Dywizjon podlegał bezpośrednio dowódcy floty. Okręty, które do września 1939 roku wchodziły w skład tej jednostki nosiły nazwy: „Jaskółka”, „Mewa”, „Rybitwa”, „Czajka”, „Czapla” i „Żuraw”. Zakończenie II wojny światowej otworzyło następny rozdział w historii dywizjonu. 5 kwietnia 1946 roku – na przyjętych od b. ZSRR 9 trałowcach proj. 253L typu Albatros podniesiono polską banderę wojenną. Od pierwszych chwil wcielenia rozpoczęto intensywne szkolenie załóg. Okręty typu „Albatros” zbudowane w latach 1944-45, otrzymały nazwy: „Albatros”, „Czapla”, „Jaskółka”, „Jastrząb”, „Kania”, „Kondor”, „Kormoran”, „Krogulec” i „Orlik”. Pierwszymi zadaniami postawionymi przed Dywizjonem było rozminowanie basenów portowych, torów podejściowych do portów oraz wód przybrzeżnych. W 1956 roku Dywizjon Trałowców składał się z dwunastu nowoczesnych okrętów proj. 254K. W sierpniu 1962 roku podniesiono banderę wojenną na trałowcach typu 206F zaprojektowanych i zbudowanych przez polskich stoczniowców. W 1989 roku rozpoczęto stopniowe ich wycofywanie z eksploatacji. Ostatnie trzy („Flaming”, „Mewa”, i „Czajka”) poddane gruntownej modernizacji w latach 1998-2001, rozpoczęły ponownie służbę jako niszczyciele min. W 1989 roku strukturę organizacyjną dywizjonu wzmocniono Grupą Płetwonurków – Minerów, przemianowaną w 2010 roku na Grupę Nurków – Minerów. W latach 1992-1994 w miejsce wycofywanych okrętów proj. 206F do składu 13. Dywizjonu wcielano małomagnetyczne trałowce proj. 207M („Mamry”, „Wigry”, „Śniardwy” i „Wdzydze”). Ostatnim okrętem tego typu wcielonym w skład dywizjonu w roku 1997 był ORP „Gopło”. W 2017 roku w skład dywizjonu wszedł nowoczesny niszczyciel min ORP „Kormoran”.
Marynarka Wojenna
