Chorzy na COVID-19, którzy nie wymagają hospitalizacji mogą zostać skierowani do izolatorium.
Izolacja domowa z definicji to odosobnienie osoby chorej z przebiegiem choroby zakaźnej niewymagającej bezwzględnej hospitalizacji ze względów medycznych w jej miejscu zamieszkania lub pobytu, w celu zapobieżenia szerzenia się chorób szczególnie niebezpiecznych i wysoce zakaźnych.
Do izolacji domowej kierowane są osoby, które nie muszą być hospitalizowane. W czasie, gdy osoba z dodatnim wynikiem izoluje się w warunkach domowych współmieszkańcy obejmowani są kwarantanną. Od osoby w izolacji domowej pobierane są wymazy do badań w 10 – 12 dniu od wystąpienia objawów i w przypadku ujemnego badania wykonuje się drugie badanie kontrolne po przynajmniej 24 godzinach. Po uzyskaniu dwukrotnie ujemnego wyniku taka osoba uznawana jest za zdrową i zwalniana z obowiązku izolacji, jednak nie to równoznaczne ze zwolnieniem współmieszkańców z kwarantanny, dla nich kwarantanna trwa 14 dni od momentu pierwszego ujemnego wyniku u osoby poddanej izolacji (dopiero wtedy mamy pewność że osoba izolowana nie jest zakaźna dla otoczenia).
Ten czas kwarantanny dla współmieszkańców wydłuży się jeśli u osoby izolowanej badanie w kierunku wirusa SARS-CoV-2 wyjdzie dodatnie, wówczas należy je powtarzać co 7 dni i okres obowiązkowej kwarantanny współdomowników wydłuża się.
Rozwiązaniem dla osób z utrzymującym się dodatnim wynikiem nie wymagającym hospitalizacji jest izolatorium, jeśli nie chcą narażać swojej rodziny na zakażenie i przedłużać im kwarantanny.Małgorzata Kapłan
rzecznik prasowy
WSSE w Szczecinie
